Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Κάθε εικόνα αφηγείται μία ιστορία (Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης "Το όνειρο του Γιόμο")

"Οι αναπαραστάσεις μιας ιστορίας"
Συντάκτρια Κυριακή Φαρδή

Η σημερινή δημοσίευση δεν έχει σκοπό να αναφερθεί σε παιδαγωγικές πρακτικές και θεωρητικές προσεγγίσεις όπως οι προηγούμενες, αλλά σε ένα πραγματικό περιστατικό. Το περιστατικό αυτό θα μας δώσει την ευκαιρία να σκεφτούμε τη μεγάλη σημασία που έχουν οι αναπαραστάσεις (νοητικές, εικονιστικές, ακουστικές, απτικές κ.ά.) στη σκέψη των παιδιών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η αναπαράσταση από ένα μικρό παιδί του νηπιαγωγείου μας βοηθά να κατανοήσουμε τις ικανότητες και δεξιότητες αλλά, κυρίως, μας υπενθυμίζει τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε σχετικά με τα ερεθίσματα που δίνουμε σε κάθε παιδί ώστε να ενεργοποιηθεί η φαντασία του και να αυξηθεί η δημιουργικότητά του.
Στην προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο "Το όνειρο του Γιόμο" αναφερθήκαμε στον τρόπο διδακτικής αξιοποίησης μίας ιστορίας από την Γκάνα της Αφρικής η οποία βρίσκεται δημοσιευμένη στο βιβλίο "Παραμύθια από την Αφρική" (Επιμ. Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου Λ, Εικονογράφηση Φουντουκλής Α., (2002), Παραμύθια από την Αφρική, Αθήνα: Πατάκη). Επίσης, αναφερθήκαμε στην εικονογράφηση του βιβλίου από τον Φουντουκλή, Α., κι αυτό δεν έγινε τυχαία, επειδή κάθε εικόνα αυτής της ιστορίας αφηγείται από μόνη της μία νέα αυτόνομη ιστορία. Στο βιβλίο, λοιπόν, εκτός από την εικόνα του Γιόμο (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) υπάρχουν πολλές άλλες μία από τις οποίες δείχνει τον Γιόμο να ψαρεύει.

Ο Γιόμο που ψαρεύει (Φουντουκλής, Α.)



Την εικόνα αυτή όπως και όλες τις άλλες είδαμε και περιγράψαμε παράλληλα με την αφήγηση του κειμένου στο νηπιαγωγείο, όπως συνηθίζεται. Την εικόνα αυτή συγκράτησε στη μνήμη του ένα από τα παιδιά της ομάδας μας και αναπαράστησε στο σπίτι του το απόγευμα (για ευνόητους λόγους δε δημοσιεύονται τα στοιχεία του παιδιού). Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν είχε μαζί του το βιβλίο οπότε δεν έβλεπε την εικόνα. Επίσης, ένα άλλο εντυπωσιακό στοιχείο του περιστατικού είναι ότι δε του ζητήθηκε να αναπαραστήσει τη ζωγραφιά αλλά το έκανε μόνο του ως μία δημιουργική δραστηριότητα στο σπίτι.

Η ζωγραφιά του παιδιού
Τι μπορούμε να μάθουμε εμείς από τη ζωγραφιά του/της;   
1. Η ιστορία και η εικονογράφησή της επέδρασε με τέτοιο τρόπο ώστε να αυξήσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα του παιδιού.
2. Η αναπαράσταση της εικόνας ακολουθεί τα στοιχεία της αρχικής ζωγραφιάς (ο Γιόμο είναι αριστερά και ψαρεύει, στο κέντρο είναι ο φοίνικας, δεξιά βρίσκεται το σπίτι του).
3. Η αναπαράσταση του παιδιού έχει στοιχεία από την καθημερινή ζωή της δικής του χώρας και όχι της χώρας του Γιόμο (το χορτάρι είναι πράσινο, το σπίτι είναι χτισμένο, έχει τζάκι με καμινάδα). Αυτά τα στοιχεία δείχνουν το μεγάλο ρόλο που παίζει το περιβάλλον του παιδιού στη μαθησιακή διαδικασία και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να ενσωματωθούν στις νοητικές και εικονιστικές αναπαραστάσεις. Δείχνουν, επίσης, το δρόμο στους ενήλικες (γονείς, εκπαιδευτικούς) για να αξιοποιούν με θετικό για το παιδί τρόπο τις ιδέες και τα νοητικά σχήματα που έχει για τον κόσμο ώστε να το βοηθούν να τις αναπτύσσει και να τις εξελίσσει.

Το πιο σημαντικό, βέβαια, στοιχείο που δίνει η αναπαράσταση αυτής της ζωγραφιάς για την αξιολόγηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι ότι το παιδί παρακολούθησε με ενδιαφέρον την ιστορία, την "άκουσε" και την "είδε" και θέλησε να την αποδώσει με το δικό του μοναδικό τρόπο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου